Van de kust naar de bergen

Zijn we weer!

De weg was ingezet naar het zonnige Ligurië en we werden al enthousiast tijdens de rit door deze provincie. Een en al bergen/heuvels, veel groen, mooie dorpjes met gekleurde huizen op de bergtoppen en een mooi uitzicht op de Ligurische Zee. Eenmaal aangekomen bij onze camping moesten we toch wel even checken of we echt goed zaten. Vooral Bianca dacht “snel in de achteruit en wegwezen” en riep al zoiets als “noemen ze dit een camping?” Het geval is namelijk dat de camping niet buitenaf ligt, maar midden in een dorp. Het was erg druk, het sanitair wel heel minimaal en het leek wel een parkeerplaats met veel bomen. Maar goed, toch ingecheckt en erop gegokt.

Goed gegokt! Al snel voelde het wel ‘gewoon’ als een camping en eigenlijk was het er ook wel gezellig met leuke buren om ons heen. En die minimale douche, die was me toch fijn. Alhoewel…het water dan dat was zalig, het hokje…dat was wat aan de kleine kant en ze hadden ook niet echt rekening gehouden met het feit dat je kleding moest ophangen en ook nog een toilettas mee nam…Elin vond de camping al snel fantastisch, want ze kon hier super goed oefenen met fietsen. Het liefst ging ze boven aan een heuveltje staan om er zo hard mogelijk vanaf te gaan! En dit moest geshowd worden aan iedereen. Aan de opa’s en oma’s via beeldbellen, maar ook aan alle buren op het laantje. Als kers op de taart verkochten ze op deze camping ook nog eens Lady bug chips. Het feest was compleet. Die chips was overigens ook alweer genoeg om Jade een goed verblijf te geven. Wat ons ook heel goed beviel, is dat we heel makkelijk met de fiets vanaf de camping het dorpje Pietra Ligure in konden gaan en het nabijgelegen dorpje Loana. Beiden hele gezellige ‘boulevarddorpjes’, met van die prachtige sfeervolle pleintjes en smalle straatjes. Overal hingen bloemen als versiering door de straatjes, wat er heel sfeervol uitzag! We zijn er meerdere keren zo op uit geweest met de fiets. Om langs de zee te lopen, wat te eten of gewoon even sfeer proeven.

In Pietra Ligure was ook een treinstation. Na wat gehannes met de ticketautomaat (niet super duidelijk zeg maar) zijn we daar op de trein gestapt naar Genua. Een enkele reis duurde ruim een uur, inclusief overstappen, maar heel goed te doen. Bij aankomst was het eigenlijk wel tijd voor de lunch, dus gingen we op speurtocht naar een goede eetgelegenheid. Ook hier hebben ze een grote gele M en aangezien we daar de hele vakantie nog niet hadden gegeten, mocht dat wel een keer natuurlijk. Nooit vervelend zo’n hamburger vinden wij en de kids waren natuurlijk meer dan gelukkig! Genua is een leuke stad; een echte havenstad, in combinatie met grote statige gebouwen, fonteinen etc. (wat bijna iedere stad wel kent), met een doolhof aan kronkelende achterafstraatjes die smal zijn en waar de panden elkaar bovenin bijna raken omdat ze zo scheef als iets zijn. Een hele belevenis om daar doorheen te lopen. Af en toe dachten we wel “ok, waar leidt dit ons naartoe..”, maar dan kwamen we toch wel weer uit bij de juiste bestemming. Op een gegeven moment liepen we door een deel waar om de twintig meter wel een vrouwtjes stond te ‘niksen’. Al snel kwamen we erachter dat dit de dames van lichte zeden waren haha. Bij het water zagen we een gigantisch groot piratenschip liggen. Werkelijk prachtig om te zien, alsof deze rechtstreeks uit een Pirates of the Cariben film kwam. Uiteindelijk kwam Lars erachter dat dit schip in de jaren ’80 is gebouwd en ook in diverse series en films is gebruikt. Na flink wat rondlopen, Jade slapend op de rug en Elin luierend in de buggy, zijn we weer met de trein teruggegaan.

Al met al hebben we het echt top gevonden in Ligurië, met prachtig weer (20 graden+ en zonnig), fijne camping waar de kids goed konden spelen, sfeervolle dorpjes en heerlijke pizza’s (we hebben 3 van de 5 dagen pizza afgehaald op de camping hahaha). Niet te vergeten; de beste douche die we tot dusver gehad hebben! Maar goed, er zat helaas slecht weer aan te komen, dus we moesten op zoek naar een andere bestemming. We bleken niet veel keus te hebben aangezien het werkelijk overal slecht weer zou gaan worden de komende week (op rijdbare afstand), behalve in regio Abruzzo (aan de Adriatische kust en behoorlijk veel zuidelijker). Nog nooit geweest, dus altijd leuk dachten we!

Via een overnachting in Ravenna, waar we piadina’s aten, zijn we uiteindelijk afgedaald naar Roseto degli Abruzzi. Een camping vinden bleek niet zo’n eitje te zijn. De meeste campings zijn daar inmiddels al gesloten, maar we kwamen terecht op Eurcamping. We hadden ’s ochtends al vanaf Ravenna gebeld om een plekje te reserveren en dat was maar goed ook. Bij aankomst stond er een file met campers en caravans en de camping was vol. De dame aan de receptie vertelde dat ze al 25 jaar werkzaam was bij de camping en dit nog nooit meegemaakt had. Maar ja…als het in de rest van Italië regent en nog meer mensen het motto “follow the sun” hebben, dan snappen we die file wel. We kregen 2 plekken toegewezen, vanwege de hoogte van de camper en de vele bomen op de plekken, dus behoorlijk wat ruimte. Helaas konden we hier niet in de zee zwemmen, want die was zo wild en woest dat het water meters de lucht in opspatte tegen de stenen wanden langs de camping. Een spectaculair gezicht, dat wel. Dus we belandden bij het, niet verwarmde, zwembad op de camping. En die was koud…en de meisjes wilden er toch in…en dus wij ook…en hadden we al gezegd dat het water koud was? Dus een doorslaand succes was het niet. Vanaf de camping zijn we nog een dag naar het plaatsje Atri gereden. Een idyllisch plaatsje, met prachtig uitzicht over heuvels en de Adriatische zee. De stad zelf was gebouwd op Romeinse resten, het centrum zag er idyllisch uit maar was wel klein en compact. Het was een graad of 21 en we hadden ons lekker ’s zomers gekleed, maar de Italianen hier liepen rond met winterjassen en lange broeken. We voelden ons echte toeristen hier en een beetje buiten de boot vallen. Op het lokale marktje zagen we nog een stel in korte broeken, gelukkig we waren niet de enige toeristen! Waar ze heel stellig in zijn hier in Italië is de siësta. Dus om half 1 op de markt zag je iedereen ineens haast hebben met inpakken en voor we het wisten was de halve markt verdwenen. Helaas hadden ze in Atri niet veel mogelijkheden om te lunchen, dus aten we in de camper een broodje om vervolgens door te gaan naar Riserva Naturale dei Calanchi di Atri. Door erosie zijn hier rotsformaties ontstaan. Het zag er mooi uit. Helaas was een echte wandeling voor ons niet zo makkelijk met de kinderwagen, het was gigantisch steil. Maar we hebben een klein stukje gelopen en van het uitzicht genoten.

Persoonlijk vonden wij de omgeving van Roseto d’Abruzzo niet heel spectaculair en van het luieren op de camping werden we steeds luier. Dus het was tijd om door te trekken. Volgende stop zou zijn Abruzzo National Park. Maar eerst bezochten we onderweg nog de plaats Sulmona. Echt een plaatje! Zulke mooie oude gebouwen, kerken en pleintjes. Heel fotogeniek allemaal en nauwelijks toeristen, waardoor het heerlijk rustig was. Geweldig! Om het af te maken kochten we lekkere schepijsjes en die waren de beste van het beste. Kortom een hele fijne middag in Sulmona. Hierna was het weer tijd om verder te gaan naar onze eindbestemming Abruzzo NP. Het binnenland van de regio Abruzzo is echt prachtig. Heuvels met wijngaarden en olijfgaarden (de olijfbomen zijn hier goed vertegenwoordigd) en grote goudgele heuvels met op de achtergrond hoge bergen. Op het moment dat wij het national park inreden daalde de rust over ons neer. Een groot groen dal, wilde paarden, bergtoppen vol bomen in herfstkleuren. We wisten meteen weer waarom we zo gek zijn op de natuur en bergen. We kwamen aan op camping Il Vecchio Mulino in Opi, midden in het park. De temperatuur was inmiddels flink gedaald omdat we hier op ruim 1400m hoogte zaten, dus de kachel ging lekker aan en het was tijd om lekker onder de wol te kruipen. De nacht was koud geweest en de volgende dag waren we wel toe aan een heerlijke warme douche. Nou die lekker warme douche, die vind je niet op camping Il Vecchio Mulino. Ten eerste was het douchegebouw op de camping een beetje smoezelig, ten tweede zijn de douchehokjes niet voorzien van deuren maar douchegordijntjes waarbij de kleding buiten je hokje gehangen wordt in de gemeenschappelijke ruimte (godzijdank geen hoogseizoen en drukte op de camping) en ten derde was het water koud!!!! Maar ja…het was voor Bianca haren wasdag, dus er was geen ontkomen aan die koude douche. En heel eerlijk, als je na je koude douche naar buiten stapt midden in de natuur en je eens om je heen kijkt naar die prachtige bergen, herfstkleuren en je enkel stilte om je heen hebt, dan mag de douche best koud zijn. Voor Lars was het geen haren wasdag, maar die bikkel trotseerde ondanks alle waarschuwingen toch de koude stralen. Wat je al niet over hebt voor een momentje alleen zonder vrouw en kinderen haha. We denken dat het wel duidelijk is hoe mooi en vredig we het nationale park vonden. We zijn hier dan ook gaan wandelen, maar het vredige gevoel werd wel een beetje verstoord door Elin. We hadden namelijk een klein blikje Pringles gekocht met het idee om deze halverwege de wandeling op te eten, zodat we iets zoutigs hadden. Nou de hele 1e helft (een heel uur) van de wandeling heeft Elin ontelbaar veel keren gevraagd (circa elke 5 minuten) wanneer we nu de chips gingen eten om vervolgens na een niet bevredigend antwoord te discussiëren waarom het allemaal nou nog zo lang moest duren…We kwamen helemaal zen…ehhhh gestoord en geïrriteerd…aan op onze rustplek. Haha gekheid, ondanks het gezeur, hebben we onderweg genoten van de omgeving en 100 foto’s van hetzelfde uitzicht gemaakt, waarvan we er uiteindelijk waarschijnlijk 3 bewaren. De volgende dag zijn we er met de camper op uitgetrokken en zijn we naar Lago di Barrea gereden. Vanuit het gelijknamige bergplaatsje Barrea hadden we een prachtig uitzicht over het compacte meer wat een prachtige groene kleur had. We hebben heerlijk geluncht en hebben nog een klein beetje door het uitgestorven plaatsje (siësta) gestruind. Even kort samen gevat; wat een verrassing en verademing was Abruzzo!!

Omdat het weer wederom zou omslaan hebben we vele opties over potentiële regio’s de revue laten passeren. Als we nog Zuidelijker zouden gaan, dan zouden we zongarantie hebben. Maar gezien steeds meer landen code oranje krijgen en de Corona-besmettingen blijven oplopen, hebben we besloten toch richting het Noorden te gaan.

Tot snel weer! Groetjes van ons!