Oudtshoorn en Hermanus

Oudtshoorn! Het was een lange rit er naartoe, maar het verliep allemaal heel soepel. Aan het einde van de middag kwamen we aan bij Mooiplaas Guesthouse in Volmoed, nabij Oudtshoorn. En een mooie plaas was het zeker! Tot nu toe hadden wel al prachtige uitzichten, maar dit uitzicht spande de kroon. Adembenemend! We keken vanaf ons terras en ook vanaf het restaurant over rood woestijngebied met in de verte bergen. Toen de zon onder ging was het bijna een droom, zo mooi. Door onze late check-in konden we meteen aanschuiven in het restaurant en we aten lamskoteletten. Ze zijn hier in Zuid-Afrika absoluut niet flauw met de stukken vlees, dus we kregen ieder 3 flinke stukken. Nadat we ons bordje netjes leeg gegeten hadden vroeg de ober of we nog een nieuw bord met lamskoteletten wilden. Pfffff, dat paste echt niet meer hoor. Jade en Elin hadden echt geen zin meer om te zitten (logisch), dus die brulden weer het hele restaurant bij elkaar. Tijd om lekker te gaan slapen!

De volgende ochtend genoten we van een heerlijk ontbijt. De meeste uitgebreide tot nu toe. Meestal staat er iets van brood, yoghurt en wat fruit en kun je een ei-ontbijt erbij bestellen. Maar bij ons guesthouse was het zo uitgebreid, dat we dit keer de eieren maar even achterwege lieten. In de ochtend hebben de meisjes lekker gespeeld bij het speeltoestel en hebben papa en mama wat zonnestralen meegepikt. Daarna was het tijd om op pad te gaan en die middag hebben wij de Swartberg pass gereden. Een 24 km lange route over een grindweg, waarbij we met haarspeldbochten een hoogte van meer dan 1500 meter bereikten. De bergen waren ruig, de vergezichten prachtig en de rit zelf best wel spannend door de hoogte en hobbelige weg. De rit was zo fotogeniek en we waren zo onder de indruk dat we eigenlijk continue de drang hadden om alles vast te leggen wat we zagen en erachter kwamen dat het gewoon niet vast te leggen was. De natuur was zo beeldschoon en zo wijds! Aan de andere kant van de berg, keken we zo een immense kloof in. In deze kloof liep een mooi riviertje, waar we een pauze hebben gehouden. Elin heeft heerlijk in het water gespeeld, ze vond het geweldig om door de stroomversnelling te lopen en heeft nog even lekker geplonsd! Maar goed dat we badkleding mee hadden genomen. Jade vond het allemaal veel te koud, maar toen ze zag dat Elin zoveel plezier had durfde ze ook wat meer met de voetjes in het water. De rit terug over verharde weg was al net zo mooi! Terug bij onze guesthouse konden we direct weer aanschuiven en wegdromen bij het uitzicht en de zonsondergang. Wij wilden hier niet meer weg!

Op onze laatste dag in Oudshoorn stond een tour gepland op de struisvogelboerderij. We werden rondgeleid door Koos en hij begon met een klein geschiedenislesje over de struisvogelhandel. Oudtshoorn is hier namelijk stinkend rijk mee geworden. Verder weten we nu dat struisvogels wel tot 70km/u kunnen hardlopen, ze kunnen niet vliegen, hun hersenen zijn niet groter dan de nagel van een duim (erg slim zijn ze dus niet) en een mannetje en vrouwtje blijven hun hele leven samen. Het ziet er overigens hilarisch uit wanneer de struisvogels hardlopen. De vogels lopen hier rond in een gebied van 2000 ha en dit is dus woestijngebied. We mochten ze hier eten geven vanaf onze hand. Elin durfde dit niet (logisch), maar onze kleine daredevil Jade begon naar het bakje met maïs te wijzen. Ze pakte wat maïs en reikte ermee naar de struisvogels. De struisvogel hapte het wild uit haar hand en Jade vond het prachtig. Helaas een mooi fotomoment gemist, omdat Lars niet in de buurt was. Aangezien Jade alweer druk aan het wijzen was naar het maïsbakje, kregen we alsnog een fotomoment. Jade hield haar handje nu alleen niet plat genoeg en deze ging rechtsreeks naar binnen in de snavel van de struisvogel. Pijn doet het niet, omdat struisvogels geen tanden hebben, maar ze schrok er toch wel even van. Dat was wel even brullen en boos kijken naar de vogel. Het was tijd om naar de broedfabriek te gaan. Maar waarom worden de struisvogels geholpen met het uitbroeden van de eieren? Na het leggen van de eieren duurt het 42 dagen voordat de kleintjes geboren worden en die blijven nog een tijdje rondhangen bij paps en mams (iets met opvoeden en meekrijgen van normen en waarden haha). Nadat ze het thuisfront verlaten, worden er pas weer nieuwe eieren gelegd. Er gaat dus behoorlijk wat tijd overheen. Op de boerderij halen ze na het leggen van de eieren deze weg en deze gaan naar de broedfabriek. Zo legt het vrouwtje sneller nieuwe eieren. In de fabriek wordt gecheckt welke eieren er goed zijn en welke niet. De goede eieren worden dan uitgebroed. Zo zagen we eieren die al opengebroken waren door de babystruisvogels. Het was een bijzonder gezicht om de struisvogel nog in de eischil te zien, we werden letterlijk aangekeken door het nog ongeboren diertje. Elin vond het erg spannend en wilde het ei absoluut niet vasthouden. Vervolgens gingen we naar de "krijszaal" en hier waren een aantal pas geboren struisvogeltjes. Die mochten ook vastgehouden worden. Jade zakte direct door haar hurken en begon te kletsen en te zwaaien. Elin had iets meer tijd nodig om dichterbij te komen, maar toen ze de drempel over was, was ze verkocht en werd er druk geaaid en gekust. Uiteindelijk durfde Elin de struisvogel zelfs even vast te houden. Super stoer!! Het was echt een hele leuke tour. Na afloop stond er voor ons wederom weer een lange rit richting Hermanus. Via de route 62, de route 66 van Zuid-Afrika, reden we naar Barrydale. Hier maakten we een tussenstop bij Diesel en Cream. Een restaurant dat er ontzettend Amerikaans uit zag. Zelfs de wc's waren net een museum. Erg leuk. De route 62 is trouwens ook een prachtige route in al het natuurschoon dat Zuid-Afrika rijk is. Saai zijn de autoritten hier nooit. Na een lunch reden we verder en aan het einde van de middag kwamen wij aan bij onze volgende slaapplek: Aloë House bij John en Lesley.

De dag erna stond onze walvissentoer al om 9 uur gepland, maar de regen kwam echt met bakken uit de hemel. John belde voor de zekerheid even om na te vragen of de tour wel door ging en dit was het geval. Bij aankomst in de haven werd ons even doodleuk mede gedeeld dat de tour niet doorging (dit was een half uurtje na het telefoontje van John). Dit liet onze wenkbrauwen wel even stijgen. De tour was verplaatst naar 12 uur. We hebben maar even rond gehangen bij het hotel en daarna op aanraden van John zijn we naar een uitkijkpunt gereden wat regelmatig een walvissen hangplek zou zijn. Maar die dag geen walvis te bekennen, dus reden we weer door naar de haven. Dit keer zou de boot wel vertrekken. Lars en Bianca zagen groen van de boottocht, Elin was dolenthousiast en Jade gematigd enthousiast. We zagen een walvis met kalf... tenminste het puntje van de vin en de bovenkant van de rug. Het was iets anders dan we ons hadden voorgesteld, wij hadden natuurlijk gehoopt op rondspringende walvissen die dicht bij de boot kwamen haha. Maar natuur laat zich niet dwingen, dus hier moesten we het mee doen. Misschien zouden we ze vanaf de kust ergens kunnen spotten een deze dagen.

Na het uitchecken de volgende dag zijn we nog even in Hermanus blijven hangen. Elin wilde dolgraag nog even naar het walvisbankje. Een bankje in de vorm van een walvisstaart die wij de avond ervoor gezien hadden toen wij na het eten nog even over de boulevard liepen. Daar aangekomen zaten er al mensen op en hier was ze totaal niet over te spreken, want zij wilde op het bankje. Toen de bank eenmaal vrij was en hare Koninklijke hoogheid kon gaan zitten, was de lol er snel van af want ze vond de zitting te warm. Na nog even in de speeltuin te hebben gespeeld, zijn we even gaan lunchen bij restaurant Dutchies, erg toepasselijk vonden wij. Voor de dames bestelden we een broodje kroket, maar die viel niet echt in de smaak haha..Leuk geprobeerd ;). Na de lunch sloten we nog even af op het strand tegenover het restaurant. Een mooi wit zandstrand en schelpen in overvloed. We vervolgden onze reis en gingen richting Houtbaai. Lesley van ons hotel had een mooie route voor ons uitgetekend. We volgden de R44 langs de kust en aan het begin stond "Whale coast route", wij waren meteen alert. Kom maar op met die Walvissen!! Geen Walvis te bekennen! Alsof ze elkaar seinen dat wij eraan komen. De route was werkelijk prachtig en zonder de tip vanuit het hotel zouden we hier nooit gereden hebben, dus hartstikke leuk. De zee is op sommige plekken zo helder lichtgroen/blauw en op de achtergrond bevinden zich ruige bergen. Ook zagen we overal mooie gele en roze bloemen die het geheel helemaal afmaakten.

Toen we in Kaapstad aankwamen zagen we de grootste township tot dusver. Kilometers ging deze door! Het hield niet op. Qua afval vonden wij het hier wel wat meer meevallen. We zaten ook meteen in de verkeersdrukte van de stad, weer even wennen na 2,5 week rust en ruimte. Onze laatste slaapplek Viktorskloof Lodge ligt op een heuvel en kijkt uit over de baai van Houtbaai, dus wederom een leuk uitzicht. De komende 4 dagen zullen wij de omgeving gaan verkennen en dan zit de vakantie er weer op. Nog even genieten van de laatste dagen.

We merken dat deze rondreis veel in ons los maakt. We zien deze reis namelijk heel goed wat het apartheidsregime in dit land teweeg heeft gebracht en wat vandaag de dag nog steeds zijn nasleep heeft. Zo zie je in de luxe gebieden bijna alleen maar blanken. En op werkniveau valt ons op dat leidinggevende altijd blank zijn. Het lijken hier bijna 2 werelden te zijn, die zich niet mengen. Er zullen vast uitzonderingen zijn, maar wij zijn die deze reis nog niet tegen gekomen. Ergens heel verdrietig. Wat ook erg opvalt dat wij deze reis tot dusver nooit zijn opgelicht of lastig gevallen, dit hebben wij in andere landen ook wel eens anders meegemaakt. Nou is het wel zo dat wij 's avonds altijd wel redelijk op tijd van de straat zijn omdat de kids moeten slapen, maar toch. Ondanks alle armoede van het land lijkt er veel positiviteit te zijn, wat continu voelbaar is.

Tot snel!